شبهه:
وهابیان می گویند:
در منابع شیعه، روایات متعدد در مذمت لباس سیاه وارد شده که آن را لباس دوزخیان، فرعونیان و عباسیان (دشمنان اهل بیت علیهم السلام) شمرده است. برای مثال:
امام علی علیه السّلام فرمودند: لا تَلْبِسُوا السَّوادَ فَاِنَّهُ لِباسُ فِرْعَوْنَ لباس سیاه نپوشید که لباس فرعون است. (بحارالانوار، ج۸۳، ص۲۴۸)
اما امروز در جامعه شیعی دیده می شود که آنان برخلاف دستور پیامبر و ائمه، از رنگ سیاه به خصوص در ایام عزاداری امام حسین علیه السلام استفاده می کنند و این کار بدعتی غلط در میان شیعیان است.
پاسخ:
در پاسخ به این شبهه ابتدا به بررسی روایت ذکر شده از حضرت علی علیه السلام می پردازیم.
با بررسی توضیحات در مورد این حدیث می توان دریافت که یکی از دلایل منع امیرالمومنین علی علیه السلام از پوشیدن لباس سیاه، این است که فرعونیان به جهت فخر فروشی لباس سیاه می پوشیدند. بر همین اساس، مکروه بودن لباس سیاه، که از این حدیث برداشت شود، ناظر به این دسته از لباس‌های سیاه است و نه هر لباس سیاهی.
علاوه بر این در ادامه روایاتی از اهل بیت علیهم السلام در خصوص سفارش بر پوشیدن لباس سیاه بیان شده است که نشان می دهد، این حکم عام ( کراهت سیاه پوشی) در مواردی دارای استثنائاتی است، که یکی از آنها سیاه پوشی در عزای اهل بیت علیهم السلام و به خصوص امام حسین علیه السلام می باشد.
در ادامه به پاسخ شبهه می توان بیان نمود:
اولا: لباس سیاه از دیرباز، لباس عزا بوده است.
سیاه پوشى برای عزا، سنت منطقى بشر در طول تاریخ بوده و در ایران باستان، یونان و اعراب رواج داشته است. شواهد تاریخى و ادبى نشان می دهد رنگ سیاه از دیر باز در میان بسیارى از ملل و اقوام نشان عزا و اندوه بوده است. این امر به ایران یا دوران اسلام اختصاص ندارد و اعراب پیش از اسلام، ایرانیان و یونانیان باستان در عزا جامه سیاه یا کبود می پوشیدند.( تمدن اسلامى در قرن چهارم هجرى، آدام متز، ترجمه علىرضا ذکاوتى قراگزلو، ج۲،ص۱۲۷؛ سیاهپوشى در سوگ ائمه نور، ۵۳-۹۳٫)
ثانیا: سیاه پوشی همدردی با اهل بیت علیهم السلام است.
سیاه پوشی شیعیان در عزاداری، یک نوع اظهار محبت و ارادت به ساحت مقدس اهل بیت علیهم السلام و اظهار همدردی با صاحب عزای اصلی و حجت الهی حضرت حجت ابن الحسن المهدی (ارواحنا فداه) است.
ثالثا: سیاه پوشی برگرفته از سیره ائمه اطهار (علیهم السلام) است.
با نگاهی گذرا در تاریخ اسلام می توان نمونه های زیادی از سیاه پوشی اهل بیت علیهم السلام و صحابه، در سوگ از دست دادن عزیزان و امر به آن و عدم اعتراض به این امر را مشاهده نمود. برای نمونه:
سیاه پوشی زنان در شهادت حضرت حمزه علیه السلام ( تهذیب اللغه ، ج ۱۲، ص۱۷۱ و الفائق فی غریب الحدیث ج۲ ص ۱۹۲)
دستور پیامبر صلی الله علیه و آله به سیاه پوشی زنان در شهادت جعفر طیار(مسند احمد حنبل ج ۶ ص ۴۳۸ ح ۲۷۵۰۸ و مسند ابن الجعد ج۱ ص ۳۹۸ ح ۲۷۱۴)
پیشانی بند سیاه حضرت زهراء سلام الله علیها در سوگ پدر (سبل الهدی و الرشاد فی سیره خیرالعباد، ج ۱۲ ص ۳۳۷ و بحارالانوار ج ۴۳ ص ۱۸۲)
سیاه پوشی امام حسن علیه السلام در شهادت امیر مؤمنان حضرت علی علیه السلام (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج ۱۶ ص ۲۲ و فضائل الصحابه ج ۲ ص ۶۰۰ و سیر اعلام النبلاء ج ۳ ص ۲۶۷)
سیاه پوشی در شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام (المستدرک علی الصحیحین، ج ۳، ص۱۸۹ و تاریخ مدینه دمشق، ج ۱۳، ص۲۹۵ )
سیاه پوشی زنان و امام سجادعلیه السلام در شام برای شهادت امام حسین علیه السلام (بلاغه الإمام علی بن الحسین علیه السلام، ص۹۳ و بحارالانوار ج ۴۵ ص ۱۹۶ )
سیاه پوشی زنان هاشمی در مدینه و سیاه پوشی ام سلمه در مصیبت امام حسین علیه السلام (المحاسن برقی ج ۲ ص ۴۲۰ و صواعق المحرقه علی أهل الرفض والضلال والزندقه، ج ۲، ص۵۶۷)
و …
نکته مهم این است که همه این موارد تاریخی، در منظر پیامبر صلی الله علیه وآله و امامان معصوم علیهم السلام انجام شده و حتی بعضی از موارد، ( مانند سیاه پوشی حضرت زهراء سلام الله علیها در عزای رسول خدا و امام حسن علیه السلام در شهادت پدر و امام سجاد علیه السلام در مدینه فعل خود معصوم است.
بنابراین، فرمایشاتی که از رسول گرامی اسلام یا امیرالمؤمنین و دیگر ائمه اطهار علیهم السلام در کراهت لباس سیاه وارد شده، با این سیره تخصیص خورده و شامل سیاه پوشی در عزای شهدای اهل البیت علیهم السلام نمی شود و فرهنگ سیاه پوشی شیعیان برگرفته از سیره خود اهل بیت علیهم السلام است؛ نه یک امر بدیع و مأخوذ از کار دیگران.