آیه مودت

یکی از آیاتی که دلالت بر مقام و منزلت عظیم اهل‌بیت دارد آیه مودت است. (قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَی)^(۱) بگو ای پیامبر من جز مودت و دوستی خویشاوندان نزدیکم به عنوان اجر و مزد رسالت چیز دیگری از شما نمی‌خواهم.
شکی نیست که پیامبر در طول ۲۳ سال در نشر و گسترش توحید، زحمات فراوانی متحمل شد که اجر بسیاری را می‌طلبد ولی حضرت توقعی که از امت خود در مقابل این زحمات دارد، این است که نزدیکان او را دوست بداریم.
حاکم نیشاپوری نقل کرد بعد از نزول آیه قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَی عرض شد: ای رسول خدا! خویشاوندان نزدیک تو چه کسانی هستند که بر ما مودت آنها واجب است؟ حضرت فرمود: علی و فاطمه و حسن و حسین علیه‌السلام.
طبری به سندش از ابی الدیلم نقل می‌کند: هنگامی که علی بن حسین علیه السلام را به اسیری آوردند. کنار دروازه شام او را نگه داشتند مردی از اهل شام ایستاد و خطاب به حضرت عرض کرد حمد خدای را که شما را به قتل رسانید!
حضرت به او فرمود: آیا قرآن خوانده‌ای؟
عرض کرد: آری
فرمود: آیا آل حم را خوانده‌ای؟
عرض کرد: آل حم را نخوانده‌ام.
حضرت فرمود: آیا این آیه را نخوانده‌ای: (قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَی)؟
عرض کرد: آیا شما همان ذوی القربی هستید؟ حضرت فرمود: آری. ^(۳)

پی نوشت ها:
۱. سوره شوری. آیه ۲۳
۲. مسند احمد، ج ۱،ص ۱۹۹، جامع البیان ج ۲۵ ص ۱۴و ۱۵
۳. تفسیر طبری، ج ۲۵. ص ۱۶و ۱۷