سوره بقره آیه ۳۷

اهل بیت (ع) در قرآن
بازدید: 209
(فَتَلَّقى آَدَمُ مِن رَّبِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ) سوره بقره آیه ۳۷

متن روایت از کتاب غایه المرام ص۳۹۳ (از کتب اهل سنت):
روى العلامه السید هاشم البحرانی، عن النظیری فی (الخصائص) قال ابن عباس:
لما خلق الله آدم ونفخ فیه من روحه عطس فقال: (الحمد لله) فقال له ربه: (یرحمک ربک) فلما سجد له الملائکه تداخله العجب فقال: یا رب خلقت خلقاً هو أحب إلیک منى؟ قال: نعم ولولاهم ما خلقتک، قال: یا رب فأدنهم؟ فأوحى الله عز وجل إلى ملائکه الحجب أن ارفعوا الحجب، فلما رفعت إذا آدم بخمسه أشباح قدام العرش، قال: یا رب من هؤلاء؟ قال: یا آدم هذا محمد نبیّی وهذا علی أمیر المؤمنین ابن عم نبیّی ووصیه، وهذه فاطمه بنت نبیّی وهذان الحسن والحسین ابنا علی وولدا نبیّی ثم قال: یا آدم هم ولدک، ففرح بذلک، فلما اقترف الخطیئه قال: یا رب أسألک بمحمد وعلی وفاطمه والحسن والحسین لما غفرت لی، فغفر الله له، فهذا الذی قال الله تعالى: (فتلقى آدم من ربه کلمات) إن الکلمات التی تلقاها آدم من ربه (اللهم بحق محمد وعلی وفاطمه والحسن والحسین إلا تبت علی) فتاب الله علیه.

ترجمه:
هنگامیکه خداى متعال آدم (ع ) را آفرید، حضرت آدم عطسه کرد و گفت: الحمدلله . خداى تعالى در جواب فرمود: رحمت خدا بر تو باد.
هنگامیکه فرشتگان بر حضرت آدم سجده کردند، تکبر به او راه یافت و در این حال عرض کرد:
پروردگارا، آیا مخلوقى که نزد تو محبوبتر از من باشد، آفریده اى؟
خداوند متعال فرمود: بلى و اگر آنها نبودند، ترا نیز نمى آفریدم.
عرض کرد: پروردگارا آنها را به من نشان بده.
در آن هنگام به فرشتگان حاجب درگاه الهى وحى شد: پرده ها را کنار بزنید. چون حجابها برداشته شد، از پشت پرده غیب، پنج شبح ظاهر شدند که در پیشگاه عرش ایستاده بودند.
حضرت آدم عرض کرد: خدایا اینها کیستند؟
خطاب آمد: این پیامبر من، این على امیرالمؤمنین پسر عموی پیامبر من و وصی او، این فاطمه دختر پیامبر من و این دو، حسن و حسین، پسران على و نوه های پیامبر من هستند.
سپس خداوند عز و جل فرمود: ای ادم اینها فرزندان تو هستند،ادم(ع) مسرور شد و بعدها وقتى که حضرت آدم مرتکب و مبتلاى آن ترک اولى شد، عرض کرد:
پروردگارا، از تو مسئلت دارم که به حق محمد، و على ، و فاطمه ، و حسن و حسین از خطاى من درگذرى، پس دعایش مستجاب شد و مشمول عفو و آمرزش خداى تعالى قرار گرفت و این است معناى آیه شریفه که خداوند متعال مى فرماید:
پس آدم کلماتى از پروردگارش فرا گرفت که آن کلماتی که ادم (ع) از پروردگارش آموخت (پروردگارا به حق محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین توبه مرا بپذیر) پس خداوند غفور، توبه او را پذیرفت.

این آیه دلالتی است بر توسل پیامبران پیشین بر پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت او

برچسب ها: اهل_بیت, حضرت_آدم
نوشتهٔ بعدی
تعداد امامان در شصتمین آیه از سوره بقره
نوشتهٔ پیشین
نظر اهل سنت در مورد لعن یزید

نوشته های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Fill out this field
Fill out this field
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.