گروهی شب قدر هم بخشوده نمی‌شوند!
با تمام مهربانی و باران لطف خداوند در شب های قدر، گروهی هستند که خداوند شب قدر هم از سر تقصیرات‌شان نمی‌گذرد! هر قدر هم ندبه و ناله کنند، سودی نمی‌بخشد.
این شب‌ها بین آسمان و زمین خبر‌های زیادی است!
جبرئیل که سر کرده ملائک است، شب قدر ملائک را جمع می‌کند. به آنان مأموریت می‌دهد تا بروند به هر کس که ایستاده یا نشسته در حال نماز یا ذکر است، سلام دهند، و به دعایشان آمین گویند. ملائک چنین می‌کنند تا هنگام طلوع فجر می‌شود. آن هنگام جبرئیل ندا سر می‌دهد:
«ای ملائک باز گردید، باز آیید!»
رو به جبرئیل می‌کنند و از او می‌پرسند:
«در این شب، خداوند با حاجت‌های مؤمنین امت رسول خدا چه کرد؟»
جبرئیل پاسخ می‌دهد:
«خداوند در این شب به آنان نظر کرد و از آنان در گذشت، مگر از چهار گروه!» (بحار الأنوار، جلد ۹۳، صفحه ۳۳۷)
یکی از این چهار گروه عاق والدین است. یعنی آن کس که پدر و مادرش را ایذاء کرده و آزار داده باشد.
پدر واقعی ما
على بن موسی الرّضا، غریب الغربا (علیه السلام) در حدیثی امام را به ما شناساندند و فرمودند:
«امام آن پدر مهربان و دل سوز تو است … » (کافی، جلد اول، صفحه ۱۹۸)
از صریح روایات بر می‌آید، آن پدری که از پدر نسبی ما برای ما بیشتر پدر است، آن پدری که مهربان‌تر از هر پدری به فرزندش است، آن پدری که بیش از هر پدری حق به گردن فرزندانش دارد، وجود مقدّس مولایمان، ارباب عالم، همه چیز و همه کس‌مان امام عصر و زمان (علیه السلام) است!
آیا عاق امام زمان نیستیم؟
هر کس با خود بیندیشد! آیا کاری نکرده که این پدر مهربان را آزرده باشد؟ حرف دلم با آنانی است که چون به فکر می‌روند، به خوبی در می‌یابند کار‌های زیادی است که با انجام‌شان دل ایشان را به لرزه در آورده‌اند.
راستی! با گناهان‌مان بیش از این که خود را بی‌چاره کرده باشیم، دل مولای مهربانی چون امام زمان (علیه السلام) را به درد آورده‌ایم! بزرگ‌ترین مصیبت، مصیبت غیبتی است که با گناهان خود، سبب ساز آن شده و امام زمان (علیه السلام) را به گرفتاری انداخته‌ایم.
چه کس می‌تواند مدعی شود که من عاق امام زمان (علیه السلام) نیستم؟ نکند به خاطر ایذاء امام زمان (علیه السلام)، آزردن ایشان، شکستن دل‌شان … عاق پدر مهربانی چون ایشان شده امشب آمرزیده نشویم؟! این از بزرگ‌ترین هراس‌هایی است که باید داشت!
چه باید بکنیم؟
اما اگر قصد رفتن به درگاه خداوند را داریم، اگر می‌خواهیم خدای‌مان ببخشاید، چاره‌ای جز رفتن به در خانه امام زمان (علیه السلام) نداریم! راهی جز امام عصر (علیه السلام) برای رفتن به درگاه خداوند نیست و این همان حقیقت دعای ابو حمزه است:
من از تو به سوی تو فرار کرده، پناه می‌آورم!