شاید در روزگار ما و در گرما گرم بحث‌های اعتقادی که فضای علمی هم تحت تاثیر مناسبات سیاسی کشورها قرار می‌گیرد، به سختی بتوان تصور کرد که دانشمند و شاعری کُرد از امیرالمومنین (علیه السلام) و شکوه غدیر بسراید.
اما در میان قرن‌های گذشته، نام «بشنوی کردی» که از ساکنین شرق دجله بود، در میان شعرای قرن چهارم می درخشد. قصیده های غدیری وی با نام های «نونیّه، طائیّه، دالیّه، بائیّه و …» شهرت دارد که قافیه های هر شعر به آن حروف ختم می شوند.
به عنوان نمونه از برخی از آنها بیتی می آوریم.
غدیریّه نونیّه:
لقد شهدوا عید الغدیر و اسمعوا
مقال رسول الله من غیر کتمان
همانا در عید غدیر حضور داشتند دیدند و شنیدند که رسول خدا بدون پنهانکاری چه فرمود
غدیریّه بائیّه:
أ اترک مشهور الحدیث و صدقه
غداه بخمّ قام احمد خاطباً
آیا من حدیث صحیح و مشهور روز غدیر خم را رها کنم که احمد سخنرانی کرد و فرمود …
غدیریّه دالیّه:
یوم الغدیر لذی الولایه عید
و لذی النواصب فضله مجحود
روز غدیر برای اهل ولایت عید است، اما ناصبی‌ها فضیلت آن روز را انکار می‌کنند