فراری دادن مغزها

یکی از مسائل رنج آوری که شنیدن و دیدن آن، دل هر انسان وطن دوستی را می‌آزارد، مهاجرت و گریز افرادی است که دانش و تخصص خود را با تلاش و زحمت بسیار، در این خاک اندوخته‌اند، ولی راهی جز ترک دیار، برای ادامه زندگی نمی‌یابند.
تأسف و اندوه اصلی، آنجاست که نه تنها هموطنان کنونی این متخصصین از خدمات و فایده‌های آنان بی‌بهره می‌شوند، بلکه زیرساخت‌ها، کارخانه‌ها، مراکز تولیدی و صنعتی، آزمایشگاه‌ها و … نیز در بلندمدت رو به افول خواهند رفت.
آیا مردم حق ندارند از مقصرین این اتفاق گله‌مند باشند؟ بیمار‌ها، بیکار‌ها، نیازمندان و دیگرانی که گره کار هر کدام به دست برخی از آن متخصصین باز می‌شد، از حق خود خواهند گذشت؟ نسل‌های بعد چطور؟ آنها که می‌توانستند در آینده شرایط زندگی بهتری را تجربه کنند، نباید طلبکار از خطاکاران فعلی باشند؟
مگر آخرین پیامبر الاهی نفرمود «من مانند شهری هستم که همه دانش‌ها داخل آن هستند و علی دروازه ورود به آن شهر است»؟
نسبت به آنها که با تهدید و مکر و دسیسه، علی (علیه السلام) را از جامعه حذف کردند و بشریت را قرن‌ها و تا قیامت، از دانشی بی‌کران محروم کردند، چه احساسی باید داشت؟!