معرفت امام زمان (عج) باب اول

ولادت آن حضرت در شب نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری بوده است.
پدرشان امام یازدهم شیعیان، امام حسن عسگری علیه السلام و نام مادر ایشان حضرت نرجس خاتون دختر یشوعای، فرزند قیصر، پادشاه روم هستند.
در تمامی روایات گوناگون نوشته‌شده در کتاب نجم الثاقب بر این مطلب اشاره دارند که حضرت بعد از ولادت در برابر خالق یکتا به سجده رفته و به پیامبری تمامی پیامبران بالأخص حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله اقرار و نام اوصیاء الله از امیر المومنین علی علیه السلام تا خودشان را به زبان مبارکشان آورده‌اند.
بعد از ولادت حضرت به “روح القدس” فرشته ماموری سپرده می‌شوند که از طرف خداوند وظیفه دارد که ائمه اطهار علیهم السلام را تأیید و حمایت و مراقبت نماید و ایشان را از خطا و لغزش حفظ کند و به ایشان علم بیاموزد.
به روایات متعدد نقل شده در این کتاب حضرت به آنچه خداوند به پیغمبران خود و رسولانش نازل نموده است ازجمله صحیفه‌های آدم، کتاب هود، صالح، صحیفه‌های ابراهیم، تورات موسی و زبور داوود و انجیل عیسی و فرقان حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم از بدو تولد مسلط و قادر به حرف زدن و تبیین آنها می‌باشد.
بنا به قولی از امام حسن عسکری علیه السلام که اوصیاء الله در یک روز به اندازه رشد یک هفته غیر اوصیاء الله رشد پیدا می‌کنند و هم‌چنین در یک هفته آنقدر رشد می‌کنند که غیر ایشان در یکسال رشد می‌کنند.
در روایتی از امام حسن علیه السلام:
چون امام زمان علیه السلام، متولد شد، خداوند عزوجل دو ملک فرستاد او را برداشتند و بردند تا سرادق عرش، پس ایستاد در محضر قرب الهی، خداوند به او فرمود: مرحبا، به تو عطا میکنم و به تو می آمرزم یا عفو میکنم و به تو عذاب میکنم.
در این کتاب به ۱۸۲ اسم مبارک ایشان اشاره شده است که به بعضی از آنها اشاره می‌کنیم:
ابولقاسم
روایت از حضرت صادق علیه السلام است که فرمود “خلف صالح، از فرزندان من است، اوست مهدی، اسم او محمد است. کنیه او ابولقاسم
ابو صالح
در میان اعراب، بلدی و بادیه نشین رایج میباشد و پیوسته در توسلات و استغاثات خود، آن جناب را به این نام می‌خوانند.
باسط
در تفسیر شیخ فرات بن ابراهیم روایت از ابن عباس “در ظهور حضرت قائم باقی نماند نه یهودی و نه نصرانی و نه صاحب ملتی مگر آنکه داخل می‌شود در اسلام تا اینکه مأمون می‌شوند گوسفند  و گرگ و گاو و شیر و انسان و مار، حتی پاره نمی‌کند موش، خیکی را.
جابر
به معنای درست کننده و شکسته بند این لقب از خاصه های آن حضرت است که فرج اعظم و گشایش همه کارها و جبر همه دلهای شکسته و خرسندی همه قلوب پژمرده و انبساط همه نفوس منقبضه محزونه و شفای همه امراض مزمنه به وجود مسعود اوست.
ید الباسطه
یعنی دست قدرت و نعمت خداوندی که به او می‌گستراند رحمت و رافت و لطف خود را بر بندگان و فراخ می فرماید روزی را برایشان و دفع می‌نماید بلا را از ایشان.