با آن که به اعتراف بسیاری از علمای اهل تسنن، امام جعفر صادق (علیه السلام) یکی از ارکان و ستونهای دانش اسلامی است و آثار علمی ایشان، فقه و معارف اسلامی را به طرز شگرفی غنا بخشیده است، اما بخاری در کتاب مشهور خود (صحیح) هیچ حدیثی از آن حضرت نقل نکرده است.
در مقابل، بخاری در صحیح خود از رجال گوناگونی از همه فرقهها -حتی از خوارج، ناصبیها و دشمنان سرسخت (اهل بیت علیهم السلام)- روایت کرده است. از جمله این افراد میتوان به عِمران بن حِطّان (ستایندهی قاتل امیر المؤمنین (علیه السلام))، مروان بن حکم و معاویه بن ابیسفیان اشاره کرد. او حتی از کسانی حدیث آورده که خودش آنها را در نقل حدیث ضعیف معرفی کرده و مورد اعتماد نمیدانسته است.
در این زمینه، شیخ ابوبکر بن شهاب الدین حضرمی، از علمای اهل تسنن، ابیاتی سروده که ترجمهی آن چنین است:
«عجب ماجرای جان سوز و اندوه برانگیزی است، داستان محمد بن اسماعیل بخاری!
او در کتاب خود به احادیث حضرت صادق راستگو احتجاج نکرده، اما احادیث مرجئه، عِمران بن حِطّان، مروان و زادهی زن گناهکار (معاویه) را ذکر کرده است!»
از این رو جا دارد این سوال را بپرسیم که: چگونه ممکن است کسی ادعای پیروی از پیامبر و محبت اهل بیت او را داشته باشد و بزرگان چهار مذهب عمده اهل تسنن را بهرهمند از دانش حضرت صادق (علیه السلام) بداند، ولی در کتابی که برای جمع آوری سنت پیامبر نوشته و به ادعای اهل تسنن جزو معتبرترین کتب ایشان است، هیچ حرفی از او نقل نکند؟! آیا این موضوع سهوی و اشتباهی است؟! آیا میتوان به انگیزه نویسنده از این کار پی برد؟؟