متن روایت از کتاب غایه المرام ص۳۹۳ (از کتب اهل سنت):
روى العلامه السید هاشم البحرانی، عن النظیری فی (الخصائص) قال ابن عباس:
لما خلق الله آدم ونفخ فیه من روحه عطس فقال: (الحمد لله) فقال له ربه: (یرحمک ربک) فلما سجد له الملائکه تداخله العجب فقال: یا رب خلقت خلقاً هو أحب إلیک منى؟ قال: نعم ولولاهم ما خلقتک، قال: یا رب فأدنهم؟ فأوحى الله عز وجل إلى ملائکه الحجب أن ارفعوا الحجب، فلما رفعت إذا آدم بخمسه أشباح قدام العرش، قال: یا رب من هؤلاء؟ قال: یا آدم هذا محمد نبیّی وهذا علی أمیر المؤمنین ابن عم نبیّی ووصیه، وهذه فاطمه بنت نبیّی وهذان الحسن والحسین ابنا علی وولدا نبیّی ثم قال: یا آدم هم ولدک، ففرح بذلک، فلما اقترف الخطیئه قال: یا رب أسألک بمحمد وعلی وفاطمه والحسن والحسین لما غفرت لی، فغفر الله له، فهذا الذی قال الله تعالى: (فتلقى آدم من ربه کلمات) إن الکلمات التی تلقاها آدم من ربه (اللهم بحق محمد وعلی وفاطمه والحسن والحسین إلا تبت علی) فتاب الله علیه.
ترجمه:
هنگامیکه خداى متعال آدم (ع ) را آفرید، حضرت آدم عطسه کرد و گفت: الحمدلله . خداى تعالى در جواب فرمود: رحمت خدا بر تو باد.
هنگامیکه فرشتگان بر حضرت آدم سجده کردند، تکبر به او راه یافت و در این حال عرض کرد:
پروردگارا، آیا مخلوقى که نزد تو محبوبتر از من باشد، آفریده اى؟
خداوند متعال فرمود: بلى و اگر آنها نبودند، ترا نیز نمى آفریدم.
عرض کرد: پروردگارا آنها را به من نشان بده.
در آن هنگام به فرشتگان حاجب درگاه الهى وحى شد: پرده ها را کنار بزنید. چون حجابها برداشته شد، از پشت پرده غیب، پنج شبح ظاهر شدند که در پیشگاه عرش ایستاده بودند.
حضرت آدم عرض کرد: خدایا اینها کیستند؟
خطاب آمد: این پیامبر من، این على امیرالمؤمنین پسر عموی پیامبر من و وصی او، این فاطمه دختر پیامبر من و این دو، حسن و حسین، پسران على و نوه های پیامبر من هستند.
سپس خداوند عز و جل فرمود: ای ادم اینها فرزندان تو هستند،ادم(ع) مسرور شد و بعدها وقتى که حضرت آدم مرتکب و مبتلاى آن ترک اولى شد، عرض کرد:
پروردگارا، از تو مسئلت دارم که به حق محمد، و على ، و فاطمه ، و حسن و حسین از خطاى من درگذرى، پس دعایش مستجاب شد و مشمول عفو و آمرزش خداى تعالى قرار گرفت و این است معناى آیه شریفه که خداوند متعال مى فرماید:
پس آدم کلماتى از پروردگارش فرا گرفت که آن کلماتی که ادم (ع) از پروردگارش آموخت (پروردگارا به حق محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین توبه مرا بپذیر) پس خداوند غفور، توبه او را پذیرفت.
این آیه دلالتی است بر توسل پیامبران پیشین بر پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت او