یُرِیدُونَ أَنْ یُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَیَأْبَى اللَّهُ إِلاَ أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ (۱)
آنها میخواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند، ولی خداجز این نمیخواهد که نور خود را کامل کند هر چند کافران کراهت داشته باشند.
أخرج عالم الحنفیه الحافظ سلیمان القندوزی، فی ینابیعه عن (الفقیه الشافعی) الحموینی بسنده عن سلیم بن قیس الهلالی قال: رأیت علیاً فی مسجد المدینه فی خلافه عثمان، وکان جماعه المهاجرین والأنصار یتذاکرون فضائلهم وعلی ساکت فقالوا: یا أبا الحسن تکلم، فقال:
یا معشر قریش والأنصار أسألکم ممن أعطاکم الله هذا الفضل أبأنفسکم أم بغیرکم؟
قالوا: أعطانا الله ومَنّ علینا بمحمد (ص)
قندوزی عالم حنفی مذهب از حموینی فقیه شافعی نقل می کند که سلیم بن قیس می گوید:
در زمان خلافت عثمان، علی (ع) را در مسجد دیدم در حالیکه عده ای از مهاجرین و انصار از فضائل خودشان می گفتند و علی (ع) ساکت بود. گفتند: ای ابالحسن سخنی بگو، حضرت فرمود: ای گروه قریش و انصار، از شما می‌پرسم، این فضائل را خداوند به سبب خودتان به شما داده است یا به واسطه دیگری؟ گفتند: خداوند به واسطه محمد (ص) بر ما منت نهاد و این فضائل را به ما عطا کرد.
قال: ألستم تعلمون أن رسول الله (ص) قال: أنا وأهل بیتی کنا نوراً نسعى بین یدی الله تعالى قبل أن یخلق الله عز وجل آدم بأربعه عشر ألف سنه، فلما خلق الله آدم (ع) وضع ذلک النور فی صلبه وأهبطه إلى الأرض، ثم حمله فی السفینه فی صلب نوح (ع) ثم قذف به فی النار فی صلب إبراهیم (ع) ثم لم یزل الله عز وجل ینقلنا من الأصلاب الکریمه إلى الأرحام الطاهره من الآباء والأمّهات، لم یکن واحد منا على سفاح قط.
فقال أهل السابقه وأهل بدر وأحد: نعم قد سمعناه (۲)
حضرت فرمود: آیا نمی دانید که رسول خدا (ص) فرمود: من و اهل بیتم نوری بودیم که در مقابل خداوند متعال رفت و آمد می کردیم، چهل هزار سال قبل از اینکه آدم (ع) را بیافریند، زمانیکه آدم (ع) را خلق کرد آن نور را در صلب او قرار داد و به سمت زمین هبوط کرد، سپس آنرا در کشتی و در صلب نوح (ع) حمل کرد، بعد آنرا در صلب حضرت ابراهیم قرار داد و با ایشان به آتش افکند، خداوند عز و جل آنرا زایل نکرد و از اصلاب کریمه به ارحام مطهره از پدران و مادرانمان منتقل کرد.
پس از این سخنان، کسانی که در جنگهای بدر و احد شرکت کرده بودند به این کمالات حضرت اعتراف کردند.
پی نوشتها:
(۱) سوره مبارکه توبه آیه ۳۲
(۲) ینابیع الموده ص۱۱۴