دشمنی با امیرالمومنین (ع) هم در زمان رسول الله (ص) وجود داشت و هم بعد از شهادت آن بزرگوار. به همین دلیل ایشان بارها حکم دوستداران و دشمنان علی بن ابیطالب را بیان فرموده بودند:
لقد عهد إلى النبی صلى الله علیه وسلم النبی الأمی أنه لا یحبک إلا مؤمن ولا یبغضک إلا منافق. قال عدى بن ثابت : أنا من القرن الذین دعا لهم النبی صلى الله علیه وسلم . هذا حدیث حسن صحیح (۱)
حضرت علی (ع) می فرمایند: پیامبر اکرم(ص) با من چنین عهد کرد که تو را جز مومن دوست ندارد و جز منافق تو را دشمن نمی دارد. ترمذی بعد از نقل حدیث می گوید: این حدیثی حسن و صحیح است.
از طرفی باز هم طبق گفته “شیخ الاسلام (!)” این تیمیه، بسیاری از صحابه و تابعین نه تنها بغض حضرت علی(ع) را در دل داشتند، بلکه ایشان را سب می کردند و حتی با ایشان وارد جنگ شدند:
أن الله قد اخبر انه سیجعل للذین آمنوا و عملوا الصالحات ودا و هذا وعد منه صادق و معلوم أن الله قد جعل للصحابه موده فی قلب کل مسلم لا سیما الخلفاء رضی الله عنهم لا سیما أبو بکر و عمر فان عأمه الصحابه و التابعین کانوا یودونهما و کانوا خیر القرون و لم یکن کذلک علی فان کثیرا من الصحابه و التابعین کانوا یبغضونه و یسبونه و یقاتلونه (۲)
خداوند خبر داده است: «مسلّماً کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادهاند، خداوند رحمان محبّتى براى آنان در دلها قرار مىدهد!» و روشن است که خداوند محبت صحابه را در دل هر مسلمانى قرار داده است؛ به ویژه خلفا و به ویژه ابوبکر و عمر؛ چرا که تمام صحابه و تابعین این دو نفر را دوست داشتند و (آن زمان) بهترین قرن‌ها بود. اما در باره على این چنین نبود؛ زیرا بسیارى از صحابه و تابعین بغض على را در دل داشتند، او را سب مى‌کردند و با او مى‌جنگیدند.
سوال ما از برادران اهل سنت: تکلیف بسیاری از صحابه و تابعینی (منظور تعریف صحابه و تابعین از دیدگاه اهل سنت است) که بغض علی(ع) را در دل داشتند چیست؟ آیا طبق نقل دانشمند شما ترمذی، بغض علی(ع) نشانه نفاق نیست؟ آیا همراه شدن با این صحابه منافق ما را رستگار خواهد کرد یا باید دنباله رو صحابه و تابعین واقعی پیامبر(ص) باشیم؟
پی نوشتها:
(۱) سنن ترمذی، ج ۵، ص ۳۰۶
(۲) منهاج السنه النبویه ،ج ۷ ص ۱۳۷ – ۱۳۸