از امام صادق (علیه السلام) از پدران گرامی شان (علیهم السلام) نقل است که:
امیر المومنین (علیه السلام) روزى در فضاى مسجد نشسته بود و مردم گرد او جمع بودند که مردى برخاسته و گفت:
اى امیر المومنین! چطور مى شود این که شما در جایگاهی هستى که خداوند شما را در آن جای داده، در حالى که پدر تو به آتش در عذاب است؟
حضرت امیر (علیه السلام) فرمودند: خدا زبانت را ببُرد! قسم به خدایى که محمد (صلی الله علیه و آله) را به پیامبرى مبعوث فرمود، اگر پدرم تمام گناهکاران زمین را شفاعت کند، خداوند آن را مى پذیرد.
مگر مى شود که پدرم به آتش در عذاب باشد و فرزند او قسمت کننده بهشت و جهنم باشد؟!
قسم به آنکه محمد (صلی الله علیه و آله) را به پیامبرى مبعوث فرمود، بى شک، نور پدرم در روز قیامت همه انوار خلایق را خاموش و بی اثر می سازد، جز پنج نور.
نور محمد (صلی الله علیه و آله)
و نور من
و نور حسن
و نور حسین
و نور نه فرزند از اولاد حسین را
زیرا نور او از نور ما است که خداوند آن را دو هزار سال پیش از خلقت آدم آفریده است.
احتجاج شیخ طوسی جلد اول صفحه ۵۱۵