آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مِن رَّبِّهِ وَ الْمُؤْمِنُونَ کُلٌّ آمَنَ بِاللهِ وَ مَلائِکَتِهِ وَ کُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ لا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ وَ قَالُوا سَمِعْنَا وَ أَطَعْنَا غُفْرَاَنَکَ رَبَّنَا وَ إِلَیْکَ الْمَصِیرُ(۱)
أخرج العالم الشافعی محمد بن إبراهیم (الحموینی) بأسانیده المذکوره المتعدده عن أبی سلمى داعی رسول الله (ص) قال:
سمعت رسول الله (ص) یقول: لیله أسری بی إلى السماء قال لی الجلیل جل جلاله: آمن الرسول بما أنزل إلیه من ربه.
قلت: والمؤمنون؟
قال: صدقت یا محمد.
وقال: من خلفت فی أمتک؟
قلت: خیرها.
قال: علی بن أبی طالب؟
قلت: نعم یا رب
محمد بن ابراهیم، عالم شافعی مذهب با اسنادش ذکر می کند که رسول خدا (ص) فرمود:
شب معراج خداوند عز و جلّ فرمود: پیغمبر به آنچه از جانب پروردگارش به او نازل شده ایمان آورد.
من گفتم: و مؤمنان؟ (نیز ایمان آورده اند؟)
خداوند متعال فرمود: درست گفتى، اى محمد!
چه کسى را پس از خود براى امّتت گذاشتى؟
گفتم: بهترین آنان را.
فرمود: على بن ابى طالب؟
گفتم: بله، پروردگارا!
قال: یا محمد إنی اطلعت إلى الأرض اطلاعه فاخترتک منها وشققت لک اسماً من أسمائی فلا أذکر فی موضع إلا ذکرتَ معی، فأنا المحمود وأنت محمد
(ثم) اطلعت الثانیه فاخترت منها علیاً وشققت له اسماً من أسمائی، فأنا الأعلى وهو علی.
یا محمد: إنی خلقتک وخلقت علیاً وفاطمه والحسن والحسین والأئمه من ولده، من شبح نوری، وعرضت ولایتکم على أهل السماوات وأهل الأرض فمن قبلها کان عندی من المؤمنین، ومن جحدها کان عندی من الکافرین.
فرمود: اى محمد! من نظرى به زمین افکندم و تو را از آن برگزیدم، و براى تو نامى از نامهاى خود جدا کرده و برگرفتم، من در جایى یاد نشوم مگر اینکه تو نیز همراه من یاد شوى، من محمودم و تو محمد، سپس دوباره به زمین نظر افکنده و على را از آن انتخاب کردم، و براى او نیز نامى از نامهاى خود برگرفتم، من اعلایم و او علىّ است.
اى محمد من تو و على و فاطمه و حسن و حسین را از شبح نور خودم آفریدم، و ولایت شما را بر اهل آسمانها و زمین عرضه داشتم، هر که آنرا پذیرفت نزد من از مؤمنان است، و هر که نپذیرفت از کافران است.
یا محمد: لو أن عبداً من عبیدی عبدنی حتى یتقطع أو یصیر کالشن البالی ثم أتانی جاحداً لولایتکم ما غفرت له حتى یقر بولایتکم.
یا محمد: أتحب أن تراهم؟
قلت: نعم
فقال لی: التفت عن یمین العرش
فالتفت فإذا بعلی و فاطمه و الحسن و الحسین و علی بن الحسین، و محمد بن علی، و جعفر بن محمد، و موسى بن جعفر، و علی بن موسى، و محمد بن علی، و علی بن محمد، و الحسن بن علی، و المهدی فی ضحضاح من نور قیاماً یصلون وهو فی وسطهم – یعنی المهدی – کأنه کوکب دُرّی.
قال: یا محمد هؤلاء الحجج وهو القائد من عترتک، وعزتی وجلالی انه الحجه الواجبه لأولیائی، والمنتقم من أعدائی.(۲)
اى محمد! اگر بندهاى از بندگانم مرا عبادت کند تا از پا افتد و مانند مَشک پوسیده گردد، سپس در حالى که منکر ولایت شماست نزد من آید، او را نیامرزم مادامی که به ولایت شما اقرار کند.
اى محمد آیا دوست دارى آنان را ببینى؟
عرض کردم: آرى، پروردگارا!
فرمود: به طرف راست عرش توجه نما، متوجه (آن طرف) شدم ناگاه على و فاطمه و حسن و حسین و علی بن حسین، ومحمد بن علی، وجعفر بن محمد، وموسى بن جعفر، وعلی بن موسى، ومحمد بن علی، وعلی بن محمد، وحسن بن علی، و مهدی را در فضایى از نور دیدم که ایستاده و نماز مىخوانند، و مهدى در وسط آنان همچون ستاره ای درخشان بود؛
(خداى عز و جل) فرمود: اى محمد! اینان حجّتهای من هستند، و او، رهبری از عترت توست. اى محمد! اوست حجت واجبه براى دوستانم؛ و انتقامگیرنده از دشمنانم.
پی نوشتها:
(۱) سوره مبارکه بقره آیه ۲۸۵
(۲) ینابیع الموده، ص۷۵