از عایشه دختر ابی بکر -که در زمان بعثت هنوز به دنیا نیامده بود- ماجرای نخستین وحی به این ترتیب روایت شده است:
جبرئیل نزد او آمد و گفت: «ای محمد، تو فرستاده خدایی.» پیامبر می گوید: «من ایستاده بودم و به زانو در آمدم. این دیدار در همین جا پایان یافت. بعد -در حالی که تمام بدنم به لرزه افتاده بود- حرکت کردم و به خانه، نزد خدیجه رفتم و گفتم: مرا بپوشانید! مرا بپوشانید! مرا بپوشانید!» مدتی گذشت تا ترس و اضطراب این برخورد ناگهانی برطرف شد. بار دیگر جبرئیل بر من پدیدار گشت. در آن لحظات، تصمیم قطعی گرفته بودم که خود را از بلندی کوهستان به زیر افکنم! درست هنگامی که چنین آهنگی داشتم، جبرئیل گفت: ای محمد! من جبرئیل ام و تو رسول خدایی! آنگاه گفت: بخوان! گفتم: چه بخوانم؟ او سه بار مرا گرفت و فشرد. آن قدر فشار سخت بود که نزدیک بود از پای درآیم. پس گفت: «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ» من خواندم. با تمام شدن این دیدار، نزد خدیجه آمدم. گفتم: من سخت بر خویش ترسان ام. سپس حوادث اتفاق افتاده را برای او بازگو کردم … [تاریخ طبری ۴۷:۲ – صحیح بخاری ۳:۱ (باب بدء الوحی) – طبقات الکبری ۲: ۱۹۴-۱۹۵]
علت ترس رسول خدا (ص) -که در روایت قبل ادّعا می شد- در گزارش عبد الله بن شدّاد روشن می گردد:
پیامبر بعد از اولین وحی -در غار حراء- به نزد خدیجه بازگشت، و به او گفت: «خدیجه! من مطمئن ام که جن زده شده‌ام!!!» خدیجه پاسخ داد: نه، هرگز! به خدا سوگند، هیچ گاه پروردگارت با تو چنین رفتار نمی کند.
در گزارش عروه بن زبیر، این کلمات به رسول اکرم (ص) نسبت داده شده است:
«ای خدیجه! من نوری می بینم و صدایی می شنوم. می ترسم کاهن شده باشم!»
[تاریخ طبری ۴۸:۲ (ذکر الخبر عمّا کان من امر نبی الله …)]
[طبقات الکبری ۱۹۵:۲ (ذکر نزول الوحی علی رسول الله)]
با توجه به بشاراتی که از حضرت آدم (علیه السلام) تا حضرت عیسی (علیٰ نبیّنا و آله و علیهم السّلام) بر بعثت حضرت محمد (صلی اللّه علیه و آله و سلم) داده شده بود -حتی نام مبارک ایشان در انجیل کمتر تحریف شده برنابا ذکر شده است- آیا می توان آغاز وحی و شروع رسالت خاتم النبیین را رخدادی ناگهانی تصور کرد؟ تا آنجایی که خود ایشان از این امر مهم آگاه نباشند؟! علت این تحریفات، اتهام، اهانت و تنزّل شأن و مقام پیامبر رحمت (صلی اللّه علیه و آله و سلم) در مکتب خلفا و سقیفه چیست؟