خداوند متعال می‌فرماید:
«فَکَأَیِّنْ مِنْ قَرْیَهٍ أَهْلَکْنَاهَا وَهِیَ ظَالِمَهٌ فَهِیَ خَاوِیَهٌ عَلَى عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَهٍ وَقَصْرٍ مَشِیدٍ» (قرآن کریم، سوره حج، آیه ۴۵)
چه بسیار از شهرها و آبادیها که آنها را نابود و هلاک کردیم در حالی که ستمگر بودند به گونه ای که بر سقفهای خود فرو ریختند (نخست سقفها ویران گشت و بعد دیوارها به روی سقفها!) و چه بسیار چاه پر آب که بیصاحب ماند و چه بسیار قصرهای محکم و مرتفع! (ترجمه آیت الله مکارم شیرازی)
امام جعفر صادق (علیه السلام) در توضیح مقصود خداوند در این آیه فرمودند:
کاخ محکم و استوار، امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) است و چاه بلا استفاده، فاطمه و فرزندان او هستند که از مُلک و حاکمیت دور مانده اند (تفسیر برهان، جلد ۳، صفحه ۸۹۵، حدیث ۷۳۷۶)
آری! حضرت فاطمه و امامان از فرزندان ایشان (علیهم السلام) نیز همچون امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، امامان هدایتگری هستند که در طول تاریخ و در میان مردمان مختلف، حقوق آنان در دست دیگران قرار داشته و غصب گردیده است.
چه بسیار انسانهایی که به واسطه این ظلم و حق کشی، از راه و مسیر صحیح زندگی محروم گردیده اند.
و چه حق هایی که پایمال شدند، از آن سبب که آن حق اصلی و اولی به جا آورده نشد.
وگرنه به طور قطع و یقین همان می شد که حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمودند که:
اگر ولایت علی (علیه السلام) را قبول می کردند آبی گوارا به آنان می نوشانید.
یعنی
آنها را به زندگی سعادتمند هم در این دنیا و هم در سرای باقی رهنمون می شد.
هم زندگی دنیایی سرشار از صلح و آرامش داشتند و هم نزد خدا سر افراز بودند.
اما افسوس …