شرک در معارف دینی، معنای مقابل و متضادّ توحید است و به این ترتیب هرگونه نقضِ توحید، شرک می باشد.
برای واژه شرک گفته اند:
«الشِرکتُ و الشَّرِکَتُ سواءُ … مخالطهُ الشَّریکین …»
لسان العرب ذیل ماده شرک:
در معانی لغوی روح شرک در هم کردن سهم ها و آمیختن سهام می باشد.
در واقع شریک شدن در یک چیز، به معنای تعلق آن به دو یا چند مالک است که سبب در آمیختن مالکیت آنها با هم می شود.
گفتیم توحید به معنای نفی تشبیه (پس از نفی تعطیل) است و معنای لغوی توحید که یگانه دانستن است، نیز در بر گیرنده این معنا است.
به عبارت دیگر معنای شرک در تشبیه خلاصه شده که با همانندی یکسان می باشد. بنا براین ملاکِ اصلی شرک همان تشبیه است:
«وَ مَن شَبَّهَهُ بِخَلقِهِ فَقَدِ اتَّخَذَ مَعَ اللهِ شَریکا»
هر که او را به آفریده اش تشبیه کند، همانا با او شریکی گرفته است.
۱ دیدگاه. دیدگاه جدید
لطفا مدارک عبارات عربی را بنویسید