شبهه:
یکی از شبهاتی که وهابی ها مدام تکرار می کنند، این است که می گویند: قاتلین امام حسین علیه السلام خود شیعیان بودند!
پاسخ کوتاه:
آنها که با امام جنگیدند یا از سپاه شام بودند و یا از عثمانیهای کوفه. شیعیانی که به امام نامه نوشته بودند توسط ابن زیاد زندانی یا کشته شده بودند و باقیمانده آنها نیز با بسته شدن دروازه های کوفه نتوانستند به یاری امام بروند.
پاسخ مشروح:
اولاً باید سوال کرد: معنی «شیعه» چیست و «شیعه» کیست؟
مگر نه این است که شیعه یعنی پیرو پیامبر و اهل بیت؟! آیا کسی که اقدام به قتل امام حسین علیه السلام می کند، شیعه و پیرو امام حسین علیه السلام است؟!
پس در این جمله که «شیعیان امام حسین علیه السلام حضرت را به قتل رسانده اند»، تناقض وجود دارد! یعنی قاتلین امام حسین علیه السلام همزمان هم دشمن ایشان بودند و هم پیرو و محب ایشان؟! بر فرض هم که برخی از قاتلین امام، سابقه شیعه گری داشته باشند، ولی همین که در مقابل امام بایستند یعنی از تشیع خارج شده اند.
ثانیا در بین قاتلین امام حسین علیه السلام، اسامی این افراد به چشم می‌خورد: “عمر بن سعد” “شمر بن ذی الجوشن” “شبث بن ربعی” “حرمله بن کاهل اسدی” و “سنان بن انس نخعی” و … که تمامی این افراد عثمانی و جزو دشمنان امیرالمؤمنین بودند و در جنگ “صفین” در سپاه معاویه حضور داشتند. در این بین نمی‌توان حتی یک نفر معروف به شیعه اهل‌بیت علیهم السلام را یافت.
ثالثا در منابع تاریخی و حدیثی اهل تسنن، می توان اسنادی یافت که مخالف با این ادعای وهابیت است. برای مثال:
بیشتر سپاهیان عمر سعد از شامیان دشمن اهل بیت بودند. امام حسین علیه السلام در لحظات آخر، آن قوم جنایت پیشه را با تعبیر شیعه آل أبی سفیان معرفی می کنند و می‌فرمایند:
وای بر شما ای شیعیان خاندان أبوسفیان! اگر دین ندارید و از روز معاد نمی هراسید، لااقل در دنیا آزاد مرد باشید و آن گونه که می‌پندارید به حسب و نسب خود که عرب هستید باز گردید. (مقتل‌الحسین، خوارزمی ج۲ ص ۳۸ ؛الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۷۶، الفتوح، ابن اعثم ج۵ ص۱۱۷)
«قندوزی حنفی» نقل می کند که در کربلا، برخی از قاتلین امام حسین علیه السلام به ایشان گفتند: ما به خاطر بغضی که از پدرت در دل داریم، با تو می جنگیم. (ینابیع الموده، ج۳، ص ۷۲)
«ابن اثیر» نقل می کند که یکی از افرادی که در سپاه «عمر سعد» بود، خطاب به امام حسین فریاد زد: ای دروغگو فرزند دروغگو! (الکامل فی التاریخ، ج۴، ص ۶۷)
البته شاید گفته شود «بخشی از نامه های دعوت حضرت سیدالشهدا به کوفه را شیعیانی امثال توابین نوشتند» که این مطلب، صحیح است. اما باید توجه کنیم که نوشتن آن نامه ها، مربوط به قبل از ورود ابن زیاد به کوفه است که فضای شهر را به کلی تغییر داد، شیعیان و بزرگان آنها را یا زندانی کرد –مانند میثم تمار- یا کشت –مانند هانی بن عروه و قیس بن مسهر- و همچنین دروازه های شهر را بست و مانع خروج شیعیان برای یاری حضرت شد.
حال داوری را به شما واگذار می نماییم
آیا هنوز می توان گفت: آن کسانی که علت جنگ با امام حسین علیه السلام را، کینه خود به امیرالمومنین علی علیه السلام دانسته و آن دو بزرگوار را دروغگو خطاب می نمایند، جزو شیعیان و محبان امام حسین علیه السلام هستند؟
در پایان پیشنهاد می شود کتاب ناگفته هایی از حقایق عاشورا که در بخش معرفی کتاب همین سایت ارائه گردیده، مطالعه شود که بخش مهمی از آن به پاسخ همین اشکال به طور مفصل و با جزییات مستدل پرداخته است.
معرفی کتاب “ناگفته هایی از حقایق عاشورا”