دشمنی ابن تیمیه با اهل بیت پاک پیامبر(ص) در جای جای کتب این فرد ناصبی به وضوح دیده می شود. عجیب است که با وجود چنین جسارتهایی هنوز عده ای سنگ ابن تیمیه را به سینه می زنند و او را “شیخ الاسلام” معرفی می کنند.
ابن تیمیه حرانی در دشمنی با سرور و سالار شهیدان، سرور جوانان اهل بهشت هم کم نگذاشته و وجهه واقعی خود را رو کرده، در جایی که می گوید:
وَلَمْ یَکُنْ فِی الْخُرُوجِ لَا مَصْلَحَهُ دِینٍ وَلَا مَصْلَحَهُ دُنْیَا ، بَلْ تَمَکَّنَ أُولَئِکَ الظَّلَمَهُ الطُّغَاهُ مِنْ سِبْطِ رَسُولِ اللَّهِ – صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ – حَتَّى قَتَلُوهُ مَظْلُومًا شَهِیدًا، وَکَانَ فِی خُرُوجِهِ وَقَتْلِهِ مِنَ الْفَسَادِ مَا لَمْ یَکُنْ حَصَلَ لَوْ قَعَدَ فِی بَلَدِهِ، فَإِنَّ مَا قَصَدَهُ مِنْ تَحْصِیلِ الْخَیْرِ وَدَفْعِ الشَّرِّ لَمْ یَحْصُلْ مِنْهُ شَیْءٌ، بَلْ زَادَ الشَّرُّ بِخُرُوجِهِ وَقَتْلِهِ، وَنَقَصَ الْخَیْرُ بِذَلِکَ، وَصَارَ ذَلِکَ سَبَبًا لِشَرٍّ عَظِیمٍ. وَکَانَ قَتْلُ الْحُسَیْنِ مِمَّا أَوْجَبَ الْفِتَنَ، کَمَا کَانَ قَتْلُ عُثْمَانَ مِمَّا أَوْجَبَ الْفِتَنَ. (۱)
و در خروج او ( حسین بن علی ) نه مصلحت دین بود و نه مصلحت دنیا بلکه این ظالمین سرکش بر ضد نوه رسول خدا صلی الله علیه وآله قدرت پیدا کردند تا این که او را مظلوم و شهید کردند ؛ و در قیام او و کشته شدن او آن قدر فساد بود که اگر در شهر خود نشسته بود آن قدر فساد نمی شد . پس آن چیزی که او قصد آن را داشت از به دست آوردن نیکی و دفع بدی ، اصلاً حاصل نگشت ؛ بلکه بدی به سبب قیام او زیاد شد و خیر کم گردید ؛ و این سبب شرّ بزرگی شد؛ و کشته شدن حسین سبب فتنه های بسیار گشت ؛ همان طور که کشته شدن عثمان سبب فتنه های بسیار گشت.
ما شیعیان برادران اهل سنت را محب امام حسین(ع) و دشمن یزید می شناسیم. اما خطابمان به آن عده قلیلی است که هنوز ابن تیمیه، امام و بت وهّابی ها را نشناخته اند و گاهاً تحت تاثیر سخنان وی قرار می گیرند:
آیا قیام حسین(ع) برای دین و دنیا فایده ای نداشت؟
آیا در قیام حسین(ع) فسادی وجود داشت؟
آیا با قیام حسین(ع) بدی زیاد شد و خیر کم گردید؟
آیا حسین(ع) مایه ی شرّ شد؟
آیا حسین (ع) عامل ایجاد فتنه های بسیار بود؟
لعنت خدا و ملائکه و پیامبران و مومنین بر کسانی که بغض اهل بیت پیامبر(ص) را در سینه هایشان دارند.
پی نوشتها:
(۱) منهاج السنه النبویه ، ج ۴ ص ۵۳۰ – ۵۳۱ ، اسم المؤلف: أحمد بن عبد الحلیم بن تیمیه الحرانی أبو العباس الوفاه: ۷۲۸ ، دار النشر : مؤسسه قرطبه – ۱۴۰۶ ، الطبعه : الأولى ، تحقیق : د. محمد رشاد سالم